متن ترانه

بابا از وقتی که تیغ گذاشتی زیر گلوی مامان اینو فهمیدم که خیلی زود باید وایسم روی پاهام چیز دیگه ای ندیدم ولی شنیدم با گوشام چون قفل در اتاق نیمذاشت ببینه چشام بابا یادته اون روز از مدرسه رسیدم خونه گفتی پسرم دیگه بابا پیشتون نمیمونه بابا من فقط 9 سالم بود با چشمای خیس تو با این کارت گفتی که اون بالا خدایی نیس خدایی که اون بالا نشسته همیشه گفته داورم من شکنجه شدم حتی توی شکم مادرم این درست بود مامان با یه هیولا زندگی کنه این هیولا قول داده بود آدمارو نمیخوره دستای من همیشه یه کلبه برفی رو میساخت که حتی آینه آسمون تصویرم رو میباخت منو سایه ها تو خیابون همراهیم میکردن شلاق سر جاده منو تو تنهایی میزد چرا من از بین این همه آدم اسیر تنهایی جادم میخوام بمیرم اما نمیشه روی پام وایسادم چرا من از بین این همه آدم اسیر تنهایی جادم میخوام بمیرم اما نمیشه روی پام وایسادم صدای ناله خیابونا از ردپای من شنیده میشن من میترسم از سایه های شب آخه تا کی پیاده پایان خط جاده کجاست چرا من میشکنم با یه حرف ساده روشنایی فردا یا تولد غم ها روردرویی با بقا یا شایدم به فنا اینه آینده همیشه نورانی من که همیشه خورده به هوای طوفانی شب تسلیم باد و ناله های شب و خیابونم تقصیر منه که اسیر تب و بیابونم خدایا تمام شبای منو بگیر ازم چون که دیگه تاریکی رو به جونم نمیخرم من میخوام آزاد زندگی کنم با زخم تنم حتی اگه واسه آزادی آبرومو ببرم الان فقط از گذشته کوله باری یادگار برام مونده از یه عدد خیلی مونده تا هزار چرا من از بین این همه آدم اسیر تنهایی جادم میخوام بمیرم اما نمیشه روی پام وایسادم چرا من از بین این همه آدم اسیر تنهایی جادم میخوام بمیرم اما نمیشه روی پام وایسادم بابا من گریه نکردم سر قبرتو چون بهم گفتی واسه مرگ آدما شادی بکن من هیچی نبوده ام جز یه آدم تن لش فکر نکن لحظات بدون تو به خوبی گذشت هوای همون مدت کوتاه که بودیم با هم بزنه به سرم جلوی قاب رو دیوارم بابا بلند شو بهم بگو که هنوز بیدارم چون که بازم واسه ی تو حرف گفتنی دارم مادر بدش میومد از پدر ناتنی من واسه همین 5 سال قیدم رو به راحتی زد مامان حالا پشیمون شدی از کار بدت بدون آغوش گرمه تو همیشه مال منه من نمیتونم بگذرم از خانوادم اینو بدون گفته بودم رضا شادی ها را میده به تو نشون تا وقتی من زندم نمیذارم یه تار موی تو از عذاب سفید شه چون همیشه میدی بوی گل