متن ترانه

پرسه در جریان امواج صوت چشمِ تصویر دریای سرخ من افزودم از طول به پهنای عمر یه سایه تو اعماق نور این گوسفند چاق، میراث قوچه که بی دردسر تنها می سازه گوشت یه دیدگاه پوچ که میزبان هوشه یه از خونه بیزارِ بیگانه جوش همه لب ها تنور، کسی همراه نبود نه چندان صبور، از این تنگنا کبود همه متن ها رَوون، شست ها زَبون اما معنا معلومه، از مبنا محرومه تو هر واژه خوف، از ماشه گفت بذر اون سیم خارداری که ریشه کرد از ما شکفت بسه درهای قفل، دل همسایه مُرد ته سرمایه سوخت این یعنی بی مقدمه، بیم مقدمه تو این محوطه، کی مُردده؟ یه نردبون صاف، به قعر گورستان یا حبس موندگار، یه نسل خونه زاد و بیم شکم یه پُل رو بُهت و وحشت جمعیت یه نردبون شعله ور تو مرکز قرنیه ات به لطف مُهر افسر امنیت فقط سقوط، آزاده با حداکثر ظرفیت از خودم بیشتر از همه ترسیدم اون طفل معصومی که شد حضرت معصیت این سروده های ناب لحظه های سکوت رو به مغز تبریک بگو، به قلبم تسلیت من در پی کنج پنهان واسه حدس این سرنوشت موج پیما نه دیگه مرغ شیدام، نه تو عمق میدان تنها نور باقی از هر نقطه پیداست یه رخ بنما به ما تا برهنه تر ببینی چهار ستونت رفت به رهن ترس که خورده به ایست، این قوم گُم توبه نویس یه طعمه ی ریز، به قول کهنه رئیس از دشمنان بَرَند شکایت به دوستان چون دوست، دشمن است شکایت کجا بَریم؟ سعدی تو کیستی که در این حلقه ی کمند چندان فتادند که ما صید لاغریم (به به) همین بوده ما هم عین مابقی روانه ایم به کام مرگ رو این ریل نامرئی ما نتیجه سلیقه و میل داوریم نه مصرع اولیم، نه بیت آخریم پرسه در جریان امواج صوت چشمِ تصویر دریای سرخ من افزودم از طول به پهنای عمر یه سایه تو اعماق نور خنده های کودکانه، مقر دوستی صدای نَکره اون تَه گفت: نخند بگو سیب دستورها تیز، درسخونا میخ به تخته سیب رو گفتی دندونا ریخت گفت درکش نکن همین رو فرو کن توت شروع کن کور از همین افق غروب کن زود ولی من تو این فضای تحت نظارت تجدید شدم تا واسه خودم وقت بذارم اونی که منتظره تکلیفش رو بگن از همین حالا ورق های تقویمش رو بِکَن محافظ خویشتن تو حادثه نیستن هر چی گل مچاله تر رایحه بیشتر ولی اون حرف رو از اون جاکشه میشنید که دیدش جز انعکاس تابش دیش نیست شاه بیت هاشون غلام دربار با ملکه ی ذهنی که به سادگی فاحشه بیش نیست اون که به ابلهیت، جرئت میگه بهش هویت میده، حرفش حجت میشه نکتش اینه، بی رحم جلوه دادن این آدما داره برعکس بهشون حس قدرت میده (صحیح) حریم اعتراض، پاره شد علنا چون یه عده از واقعیت، واقشو بلدن اونی که جیغتو میکشه، تَهتو ببینه دیگه لزومی نداره جلو لبت رو بگیره میترسم مینویسم عذابش نَمونه چرا داد بزنم وقتی شعر حالش معلومه؟ اون که سلاحش قلم و سازش زبونه میدونه حتی یه فاتح با یه "ه" کارش تمومه تو ذات جماعت بی کیفیت اینه که رو حیثیت آدما برچسب بکوبه با همون زبون از حقوق بشر بخونه مثل اینه که باتلاق رو با لجن بشوره یه توجیه گذرا واسه تو جیب و گذران هرجا نگاه کنی یه هوچی خوش ادا شد مرید خودزن ها، این محیط مبتلا حتی اعتراض میکنه واسه تولید محتوا نصف مخاطب ها، مخ ها تباه رخ ها نما، صبح ها شب ها، جفت پا هوا همگی محو یه منظره ی مضحکن که هر کی بیشتر از این درخت موز بِکنه بُت شکنه؟ پرسه در جریان امواج صوت چشمِ تصویر دریای سرخ من افزودم از طول، به پهنای عمر یه سایه تو اعماق نور صاحب کُل، من عابر کور از جاده به دور، لایق نور چاره بجو، ساده بگو از سال نکو، ختم این قائله کو؟ مقابل کوه وایستا همه نگفته هاتو معامله کن تا سبک بال دوباره بشی وارد گود تو باش و کوه و باشکوه بشنو بی کم و کسر اونه که میتونه حس پشت سینه امو وصف کنه کله ای که میزنه کج این نفسه که هنوز داره میدمه گرم به دنبال گوش میون این همه کَر صدات میزنه تو این جو بی برکت چرخ بی حرکتی که قعر دره سُرید علم خارج از کنترل، یه فهم اُریب نظم نوین، زوار رو داده دست کووید تسمه بُرید، دنیا از یه عطسه گریخت کمر شهر جلوی چشام شکست من دیگه نمیخوام خودمو نجات بدم چون کورترینِ این رشته ی هزار گِره ام خوشم میاد جا زخم هامو فشار بدم خُمار چشم، سنگین رو هم افتاد پلک دنیام بین تُنگ آبِ حباب، شکل پای وجدان، سایه افتاد (یک) لای مشتام، جای خودکار (دو) خمار چشم، میپیچه به هم اوضاعم چِرت اتاق چرک، انگار دفنه زیر طوفان شن